जीवन,जगतका बारेमा लेख्नेहरु दार्सनिक हुन भन्छन् मैल भेटेका मान्छेहरु । कोहि यिनलाई पागलहरु भन्छन् । म त यिनमा आँफैलाई पाउंछु । म Stephen Covey का शब्दहरुलाई घोलेर पीउंछु ,सुक्रातका कथनहरु उघ्राऊंछु,गीताका बाणीहरु ओकल्छु, बुद्धका बचनहरु समाउछु अनी यिनै पागलहरु जस्तै मुर्छा परि हाँस्छु । सुखमा नी हाँसेकै छु,दुखमा रमाएकै छु,फुर्किएर मन दुख्दा पनि नाचेकै छु । मलाई हाँसेको देख्दा कतिले कति दंग पर्न सक्या भने, कतिले लाज पचाएको भने ,कतीले सरम नभएको भने,कतीले भावनाको कदर नभएको भने अनी कतिले कस्तो चोर जस्तो हाँसेको भने ! म त चोर हो नै । म त खुशी चोर्छु ।
एक इमान्दर पिताको छोरो म, एक कर्तब्यनिस्ट अधिक्रितको दाई म अनी ब्रहमा, बुद्ध, सरस्वोती र लक्ष्मी समाहित भएको देवी स्वरुपा आमाकी छोरो म; म कसरी पैसा चोरु, म कसरी अपराध गरुं ?त्यसैले कसैले सबुत प्रमाण नपाउने चोर बने, कुनै कानुनले रोक्न नसक्ने चोर बने । म त खुशी चोर बने ।
जीवन र जगतका बिषयहरु हरेक ब्यक्ति माथि रहेको नद जस्तै अनन्त छ । त्यसको न चुरो छ, न त चुली नै । विज्ञान बटुवा हो,यसको शरणमा बेला बेलामा हान्निएर पुग्दछ अनी कनिकुथी पस्कन्छ । ती पस्किएका कुराहरु सोध बन्छन्,खोज बन्छन्, तीनले अविस्कार गर्छन् अनी त्यस अविस्कारले मानव जीवनको भोगाइको अनुभब बदलिदिन्छ । तर दर्शन बद्लिन्न । संस्कार बदलिन्छ । व्याख्या गर्ने दृष्टिकोण बदलिन्छ । ती पगलका दर्शनहरु दुरुस्तै रहिरहन्छन युगौं-युगसम्म । ती मेरा पुज्य पागलहरु,दार्सनिकहरु,गुरुहरु भन्छन् जीवन सत्य भएर जीउने,जीवन खुशीले जीउने अनी खुशी आँफै भित्र निहित कुरा हो ।
खुशी हरेक भित्रको निहित कुरा हो भने,संसारमा दुखी किन यति धेरै उम्रिएका,जीवनहरु किन यति धेरै पिल्सिएका,मनहरु यति धेरै के का लागि गुम्सिएका? जति बिकसित समाज,उती जटिल अनी दुखी आत्माहरु; प्रेतले सताएका जस्ता!समाजहरु सुख,खुसी बिहिन कंकालहरु बन्दै छन् । म दंग परेर हेर्छु बाटोमा पत्नीसँग ठुस्किदै हिंडेको पतीलाई; म अचम्मित भएर हेर्छु नाकको पोहोरा फुलाउंदै आफ्नो प्रेमीसँग रिसाएर ठिम-ठिम हिंडेकी राम्री प्रेमिकालाई; म कान ठाडो पार्दै सुन्छु ल्यान्ड क्रुइसेर (land cruiser) भित्र बसेर फोनमा आफ्ना प्रियजनलाई हप्काइरहेकी एक महिलालाई; म अवाक भएर हेर्छु dendrite सुंघिरहेका सडकका केटा-केटीहरुलाई;जीवन जीउन पैसा मात्रैले पुग्दैन,न की प्रेम, सम्बन्धहरु, सुबिधाहरु :जीवन जीउन त यिनलाई सहि मात्रमा मिसाउने कला,दक्षता,कुसलता चाहिन्छ ।
म न त कुनै दार्सनिक हो,न पागल, न कबी, न लेखक ; मेरा न पत्रीका छन्, न प्रकाशन । म न त कारमै हिंड्छु, न कोहि एकलाई प्रेमनै गर्न सकेको छु । मेरो जीवन त कपासका भुवा जस्ता ती काला-सेता बादलहरु जस्तो छ जस्को छिद्राहरुबाट किरणहरु निस्कन्छन्; आशाका,भरोसाका,सुर्यका,सौर्यका,उत्साहका किरणहरु । जीवनका आरोह अबरोहहरुमा,उतार चढावहरुमा म ती बादलका छिद्राहरुमा खुसिका कल्पद्रुमहरु उमार्छु ।
अरु ब्यक्तिहरु खुशी खोज्न पीउँछन्,खुसी हुन सम्बन्धहरु रोज्छन्,अवसरहरु कुर्छन- म त चोर्छु । देखेजती,भेटेजती ,पाएजती,सकेजती खुशी चोर्छु । म अलिकति खुशी तरकारी बेचेर दंग पर्दै खर्पन हल्लाउंदै हिडिरहेको ज्यापुको चोर्छु,अली अली खुशी फोनमा मस्किदै केटालाई गफ दी'रहेकी केटीको मुस्कानबाट चोर्छु,टन्न दुध भात खान पाएपछी रमाउदै कुस्ती खेल्ने मेरा बिरालाहरुसित सापटी थोरै खुशी लिन्छु,म त सारौं जस्तै बुत्रुक्क खुशीले उफ्रिदै हिडिरहेकी क्यान्सर पीडित केटी मेरो कुरा सुनेर खित्का छाडी हाँस्छे- थोरै खुशी उस्को सुटुक्क चोर्छु । हरपल हर क्षण म त खुशीको पोका-पुन्तुरा बोकेकेा मानिस,पक्षी,जनावर,प्रक्रितीको पर्खाइमा हुन्छु । थोरै थोरै खुशी सबको चोरि म धेरै खुशी हुन्छु ।
