मन चर्ने सैलुङ् .....

बितेको हप्ता काम थिएन तर फुर्सद पनि भएन । वीज्ञान प्रबिधीले आम मान्छेको दैनिक जीवनमै उथल-पुथल ल्याइदिएको छ । काम नहुदा मनले चर्ने सैलुङ् खोज्यो । त्यसैले सबैभन्दा राम्रो फेसबूक नै रोज्यो । कुरा गर्ने साथी त धेरै थिए तर मन आम जिन्दगीका कुरा उघ्राउने पक्षमा थिएन । समयले तित्कताहरू सुपाच्य बनाइदिएको छ । त्यसैले फेसबूकमा चाहर्दा एक परिचित अनुहार देखें । मन न्यानो भो । दुबिधा त थियो; वास्तै नगर्ने हो की ? तर मनले के टेर्थ्यो ! त्यसैले फ्रेन्ड रिक्वेस्ट पठाएँ ।  

उस्को profile हेर्दै थिए । केही पुराना यादहरू ताजा भो'।  केही बर्ष पहिले उसलाई देखेको थिएँ कुनै एउटा कार्यक्रममा ; शायद रात्री भोज थियो । त्यसबेला पनि मैले देखेको, भेटेको, चिने-जानेको हुलमा उ अलग्ग थी'। म भन्दा करिब करिब दुगुना मोटी थी' तर राम्री थी'। उसका ठुल-ठुला आँखाहरू गाजल लगाएको डिलबाट यसरी हेर्थे की कोही पनि मान्छे मुघ्द हुन्थ्यो । सलक्क परेको अनुहारमा सानो थुम्को जस्तो उस्को उठेको नाकको डाडी, मिलेका आँखी भौ, खैरो रंग हल्का छरेको कुम कुमसम्म आएको कपाल अनि म्रिदुल बोली; म त लठ्ठै परेको थिएँ ।  नाम पनि उस्को हाँसोमा टपक्कै बसेको,"क्रितिका" ।    

 उसले मेरो अनुरोध स्विकारिछ', chat boxमा   उसको नाम अगाडी हरियो थोप्लो देखियो । के गरि कुरा सुरु गरुं ? आपत् पर्‍यो ! एकछीन उसको फोटोहरू हेर्न थालें । उ त उस्तै रहिछ'। हुन त देख्नलाई म पनि उस्तै छु तर समयसँगको घम्सा-घम्सिमा मन बद्लियो, बिचार बद्लियो । कतिले यसैलाई परिपक्वता भन्दा रहेछन् । म चाँही यो बद्लाबलाई समयले छाडेको दागको टाटाहरू भन्छु । के क्रितिका अझै पनि उस्तै गम्की-गम्की हाँस्न सक्ने हो ली' ?  उ' बारे अनेक कौतुहुलताहरू मनमा पैदा हुँदै हराउदै थिए । रोमनमा टाईप हान्दै झ्वाट्ट सोधें," के छ "?

 "Do I know you"?  उसले प्रश्न तेर्स्याइ हाली'। एकछीन अक्मक्क परें । एकचोटी लामो सास फेरें अनि टाईप गर्न थालें ।   

 "म त रेडियो भनेपछि हुरुक्कै हुन्छु । तिमीलाई धेरै पैले' एउटा प्रोग्राममा देखेको थिएँ " । 

 "ए ए " । उसले छोटो उत्तर दी' । सम्बाद त्यहीं रोकिएला जस्तो भो' । मनमा कुराहरु अठेस-मठेस हुन थाले ।

 जसो तसो कुरा गर्दा गर्दै रातको १२ बजेछ' । समयले नेटो काटेको पत्तै पाइएन । उसले एक्कासी," Good Morning !..hahaha "   लेखेर पठाई तब पो चाल पाएँ ।  तर न त उसलाई निद्राले छोएको थियो न त मलाई नै । ठट्टा गर्दा गर्दै मनका धेरै कुराहरु एक अर्कामाथी बिसाइय'छ । उ पनि कहाँ बद्लाबबाट अछुतो थी'र । त्यस रात २ बजेसम्म गफ गरिय'छ । हर रात त्यसरी नै गफ गरियो । बेलुकी पख फेसबूकमा बस्दा उसको नामको अगाडी हरियो थोप्लो नदेखे मनमा एैठन पर्न थाल्यो । यो ठन्डीको रातहरूमा पनि मनले चर्ने न्यानो सैलुङ् भेटे'छ ।      

       

                                                                        

कस्तो जाडो लागे'छ ....!

"ए बाबु कति सुतेको ?"

मेरी आमा कराउंदै मेरो कोठामा छिर्नु भयो । सिरक भित्रबाट आँखा चिम्सा पार्दै मुसोले दुलोबाट चियो गरेझैं गरि हेरेँ । आमाले पर्दा खोल्नु भयो । छ्याङै उज्यालो भएछ ।  आङ मर्काउदै सिरक खुट्टाले हुत्याउदै झ्यालबाट रानिबनतिर मुन्टो घुमाएर हेरेँ । त्यो हरित वनपनी सिरेटोको सप्को ओढेर बसेकी रहिछ । मेरो आङभरी कांढा उम्रेर आयो । फेरि सिरक तानेर खाटमा बस्दै भने," कस्तो जाडो लागे'छ "।

"धन्नको जाडो लाग्दो रै'छ "। आमा मेरो टेबलमा एक गिलास पानी राख्दै फत्फताउदै जानु भयो ।

 पसलमा दुध लिन जाँदा यकिन भो । जहिले ओठभरी लिपस्टिक लगाइ, स्टक्किङ या स्किर्ट लगाइ हिड्ने नक्कली मोरी त मुर्झाएको पालुवाजस्तो कपाल छाडेर, फुङ्ग उडेको अनुहार लिएर जिन्समा घरबाट निक्ली ! साँचै जाडो लाग्या हो अब त ।

 अफिस कामले भन्दा गफले तात्तिन थालेको छ । चिया, कफी सुरुप्प तानेको आवाज, त्यो मिठो सुरुप्प संगै पालै पालो सब्दपनी तुर्काउंछन् । कोहि आजकाल खुट्टानै तात्दैन भन्छन् ,कोही अफिसमा हिटर ताप्नै ब्यस्त हुन्छन् ।   जाडो काइता लागेछ ! यसै बहाना आफ्नो कामबाट फुर्सद नलिनेहरू पनि बेला बेलामा चियाको कप समात्दै मनका कुण्ठाहरू पोख्न आइपुग्छन । बेलुका जाडोकै कारण घर टोलमा यो सहरिया माहोलमा पनि छर-छिमेकी आगो ताप्दै एक अर्काको सूख-दुख ताप्छन । ज्यान त कति न्यानो होलानै तर मन पक्कै न्यानो हुदो हो !

 हिजो अबेरसम्म बाहिर बस्दा आज कसो कसो आँखा लागेको थियो । दुनियाँ जाडोबाट बच्न आगो ताप्दै गर्दा म आजकाल जाडो ताप्न थालेको छू ।   यो चिसोलाई जति जिउंछु, जति पिउंछु मन त्यति सितल हुन्छ । निसब्द जाडो,मनको शब्दहरू मलाई सिकाउने प्रयास गर्दै छ । निराकर रात-रजनीमा, म आफुभित्रको कोलाहललाई चिसोले साम्य गरेको पाउंछु । त्यसैले होला हर बिहानीमा नाकबाट सिगान झरिरहँदा म फुरुङ्ग परेर हिडीराखेको हुन्छु ।

 धेरै पछी हिजो एउटा बगानमा गएँ,करिब दुई बर्षपछी । बोट बिरुवा अली मूर्झाएका जस्ता थिए तर थुप्रै जोडीहरू एक अर्काको न्यानो अँगालोमा बाधिएका थिए । सोध्न त मन थियो तर आँट आएको थिएन । पिसाब गर्न जाँदा एउटा संगै छिरेको केटोलाई सोधें," यो जाडोमा गार्डन भन्दा घरमा छतको घाम न्यानो है?" "यो जाडोमा एक अर्काको सास पनि न्यानो"।  उसको जवाफले म हैरान भएँ । जाडोको मिजास पनि कस्तो !